STARY TESTAMENT
Księga Psalmów
Bóg ostoją ufności Izraela
125  1 Pieśń stopni.
Ci, którzy Panu ufają,
są jak góra Syjon,
co się nie porusza, ale trwa na wieki 2.
2 Góry otaczają Jeruzalem:
tak Pan otacza swój lud 3
i teraz, i na wieki.
3 Bo nie zaciąży
bezbożne berło
nad losem sprawiedliwych 4,
by sprawiedliwi nie wyciągali
rąk swoich ku nieprawości.
4 Panie, dobrze czyń dobrym
i ludziom prawego serca!
5 A tych, co schodzą na kręte swe drogi,
niech Pan odprawi
wraz ze złoczyńcami:
pokój nad Izraelem! 5
|
|
|
WSTĘP
PROLOG
«« Ps 125 »» |
|
Ps 125, 1 - Ps 125 Pieśń pielgrzymów, o silnych akcentach ufności.
Ps 125, 1 - Starodawna tradycja o niezniszczalności Syjonu. Pod koniec monarchii rozumiano ją błędnie i dlatego zwalczana była przez proroków (por. Jr 7,4-15).
Ps 125, 2 - Por. Za 2,4.
Ps 125, 3 - Por. Iz 14,5; Ez 7,11. Niegodziwi nie będą sprawowali władzy nad ludźmi pobożnymi.
Ps 125, 5 - Tymi słowami kończy się także Ps 128[127],6; zob. także Ga 6,16; (błogosławieństwo dla nowego ludu Bożego).
|
|
