List do Tytusa napisał św. Paweł w czasie podróży na Wschód, po uwolnieniu z pierwszego uwięzienia rzymskiego, prawdopodobnie zimą r. 65/66. Miejsce napisania listu trudno dokładnie oznaczyć. Może wchodzić w rachubę Macedonia, Korynt lub Nikopolis. Osoba adresata jest nam znana tylko z listów św. Pawła. Dzieje Apostolskie nic o tym Tytusie nie wspominają. Był on chrześcijaninem nawróconym z pogaństwa (Ga 2,1nn) przez samego św. Pawła. Apostoł Narodów wziął go ze sobą z Antiochii na sobór apostolski do Jerozolimy, by go tam przedstawić jako wzór niezłomnego w wierze, nienagannego pod względem obyczajów chrześcijanina, nawróconego z pogaństwa. Mimo nacisku ze strony judeochrześcijańskich ekstremistów nie pozwolił go obrzezać. Tytus oddał później św. Pawłowi nader cenne usługi. Współpracował z nim w Efezie w czasie trzeciej podróży misyjnej, był posłem Apostoła do Koryntu, gdzie przekazał surowe pismo Pawła (2 Kor 2,3nn; 2 Kor 7,6nn) i załatwił pomyślnie zawikłane sprawy w tej gminie. Spotkał się później z Apostołem w Macedonii i złożył mu wyczerpujące sprawozdanie. Relacja Tytusa stała się okazją powstania 2 Kor, który Tytus znowu osobiście doręczył adresatom. Potem spotykamy Tytusa w czasie podróży św. Pawła na Wschód po wyjściu z pierwszego uwięzienia rzymskiego. Apostoł założył gminę chrześcijańską na Krecie i jako swego zastępcę zostawił na niej Tytusa, by dokończył rozpoczętego dzieła (Tt 1,5). Wkrótce potem napisał do niego list pasterski, w którym podaje mu wskazówki dotyczące organizacji i sprawowania władzy w gminie, po czym odwołuje go i wzywa do siebie, do Nikopolis. List jest krótki, bardzo podobny do 1 Tm, tylko bardziej zwięzły i mniej serdeczny. Oddawcami listu byli prawdopodobnie wymienieni w Tt 3,13: Zenas, były uczony w Prawie, i Apollos, znany współpracownik św. Pawła w Koryncie.